Ένας μεγάλος αριθμός από μικροοργανισμούς αποικίζει το δέρμα και τους βλεννογόνους στην περιοχή της κεφαλής και του τραχήλου σε φυσιολογικές συνθήκες. Η υγεία μας δεν απειλείται διότι η ἀμυνἀ μας (ανοσοποιητικό σύστημα) αντιρροπεί το φορτίο των μικροοργανισμών. Όταν διαταραχθεί όμως αυτή η ισορροπία (αύξηση του αριθμού/μεταβολή των ειδών των μικροβίων ή πτώση της άμυνας του οργανισμού) προκύπτουν οι λοιμώξεις, που ποικίλουν σε βαρύτητα από πολύ ήπιες έως και εξαιρετικά σοβαρές, δυνητικά απειλητικές για τη ζωή. Η ιδιαιτερότητα στην περιοχή της κεφαλής και του τραχήλου έγκειται στην πιθανότητα επέκτασης μιας λοίμωξης από το στόμα (π.χ νεκρό δόντι, φλεγμονή ούλων γύρω από τους φρονιμήτες, επιμόλυνση κύστης κλπ.) προς τον εγκέφαλο (δημιουργία εγκεφαλικού αποστήματος), αλλά και προς τον τράχηλο ή και τους πνεύμονες με κίνδυνο ασφυξίας. Η σημασία έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης μιας τέτοιας παθολογικής κατάστασης από έμπειρο ειδικό είναι αυτονόητη.
Λοιμώξεις προερχόμενες από τα οστά των γνάθων (οστεομυελίτιδες) μπορεί να οφείλονται σε λήψη φαρμάκων (διφωσφονικά, μονοκλωνικά αντισώματα), σε προηγηθείσα ακτινοθεραπεία στην περιοχή των γνάθων λόγω κακοήθειας (οστεοακτινονέκρωση), σε χρόνιες φλεγμονές από τα δόντια, σε άλλες σπανιότερες αιτίες (π.χ μόλυνση ενός κατάγματος) ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η αιτιολογία παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστη. Μπορεί να αφορούν μόνο το οστό των γνάθων ή και να επεκτείνονται και στο δέρμα ανάλογα με τη βαρύτητά τους.
Η θεραπεία των λοιμώξεων της κεφαλής και του τραχήλου περιλαμβάνει σε γενικές γραμμές έναν συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής και χειρουργικής αντιμετώπισης. Λαμβάνοντας υπόψη την πολυπλοκότητα των παθήσεων αυτών και την επικινδυνότητά τους κρίνεται απαραίτητη η παραπομπή τους προς θεραπεία σε ειδικό. Αυτός είναι σε θέση να αποφασίσει για το είδος της ενδεδειγμένης θεραπείας, να παρακολουθήσει την εξέλιξη της νόσου και να αντιδράσει εγκαίρως και κατάλληλα σε πιθανές επιπλοκές.